گر کند طاووس حیرتخانهٔ اسباب گل

دستگاه رنگ او بیند همان در خواب گل

ای بهار از خودفروشان دکان رنگ باش

بی دماغانیم ما اینجا ندارد باب گل

جز خموشی بر نتابد محفل تسلیم عشق

از چراغ کشنه اینجا می کند آداب گل

از خودم یاد جمال میفروشی برده است

کز تبسم جمع دارد با شراب ناب گل

آفت ایجاد است ساز زندگی هشیار باش

از طراوت خانه دارد در ره سیلاب گل

فیض خاموشی به یاد لب گشودنها مده

ای ز خود غافل همین در غنچه دارد آب گل

گلشن داغیم از نشو و نمای ما مپرس

در بهار ما ز آتش می شود سیراب گل

موی چینی گر به سامان سفیدی می رسد

شام ما هم می تواند چیدن از مهتاب گل

بیقرار عشق هرگز روی جمعیت ندید

جز پریشانی نکرد از نالهٔ بیتاب گل

غرهٔ عشرت مشو کاین نوبهار عمر نام

نا امیدی نکهت است و مطلب نایاب گل

ای غنیمت ! جلوه ای ، فرصت پریشان وحشتست

رنگی از طبع هوس خندیده ای دریاب گل

معنی روشن به چندین پیچ و تاب آمد به کف

کرد بیدل گوهر ما از دل گرداب گل